“Wauw, mijn buik is al bijna weg!” Volgens mij heb ik het nog hardop gezegd ook. Daar in de badkamer van mijn ziekenhuiskamer. Net bevallen met een keizersnede en nog maar amper in staat om op mijn benen te staan. Ik was blij dat ik mezelf nog herkende, dat mijn eigen ik nog aanwezig was.
Eenmaal thuis was de eigen ik ver te zoeken. Daar stond ik dan in mijn slaapkamer met die grote ziekenhuisonderbroek aan. En het beeld
van die zogenaamde platte buik was vast vertroebeld door de morfine. Of leek mijn buik plat omdat mijn borsten zo gigantisch waren?
Het was voor mij een behoorlijke tegenvaller dat je na de bevalling niet meteen je oude figuur terug hebt. En het gaat niet eens zozeer om dat oude figuur, het gaat om de kleding die bij dat figuur hoort en om de persoon die deze kleding draagt. Als ik maar weer mijn oude kleding aan kan, dan ga ik me vast ook wel weer als mezelf voelen. Dan herken ik mezelf misschien weer in de spiegel. Dan weet ik dat niet alles voor altijd is veranderd.
Ongeveer 8 maanden later ging ik op wintersport. Mijn zoontje ging mee, voor het eerst op vakantie in het buitenland. En natuurlijk werd hij ziek op de heenweg en had hij de hele vakantie last van waterpokken. Maar desondanks was dit voor mij een topvakantie. Ik weet het nog goed. Ik trok mijn skibroek aan. Ja, hij paste! Ik kocht mijn skipas, deed mijn ski’s aan en stapte in de lift. De eerste afdaling, heerlijk. Mijn lijf kon nog skiën! Ik voelde weer wie IK was. Ik was weer even de oude Gwyneth.
Ik had me niet vergist in het ziekenhuis, ik ben er altijd nog geweest. Voor mij is ontzwangeren langzaam weer je eigen ik terugvinden. Ook al word je moeder, sommige dingen veranderen (gelukkig!) nooit.
Wil je hier meer over lezen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief en ontvang binnenkort een gratis ebook.
(Deze blog is ook gepubliceerd op Mama ontzwangert)
Super leuk geschreven. Ik zal eens wat vaker je blogs lezen. Heb zelf een dochter geboren in 2011
BeantwoordenVerwijderen