Na een lang herstel na mijn zwangerschap kon ik eindelijk weer “normaal” aan het werk. Het dagelijks ritme van baby verschonen, wassen, aankleden, eten geven en weer verschonen voelde zelfs vertrouwd aan. Het lukt me bovendien om er zelf ook enigszins representatief uit te zien. Al ontdekte ik natuurlijk weleens een restje spuug of snot op mijn kleding als ik eindelijk rustig in mijn kantoor zat.
Al met al leek ik eindelijk in een rustig vaarwater te zijn beland.
Niets bleek minder waar.
Het bedrijf waar ik werkte gaat reorganiseren en dan komt de directeur ook jouw kamer binnen met een enveloppe. Als je nog nauwelijks e-mail krijgt en niet bij projecten wordt betrokken voel je de bui al wel hangen. En de eerste twee weken thuis voelde eigenlijk ook als vakantie. Het was augustus, heerlijk zomerweer en mijn zus had mij vijftig tinten grijs cadeau gegeven. Ik vermaakte me dus wel.
Totdat ik op een gegeven moment toeliet wat er was gebeurd. Na de eerste woede kwam het verdriet. Ik was net moeder geworden, ik was al eerder uit mijn functie gezet omdat ik niet meteen aan het werk kon na mijn zwangerschapsverlof en nu was ik ook nog een keer mijn baan kwijt. Niks geen rustig vaarwater, het stormde. En dat alles op het kwetsbaarste moment in mijn leven. Ik heb me nog nooit zo klein gevoeld.
Het voelde alsof ik in mijn nakie stond en iedereen kon het zien.
Zo’n keerpunt zorgt ook voor een nieuwe weg. Voor mezelf beginnen was altijd al een droom. En nu was het moment om het ook daadwerkelijk te doen. En natuurlijk verliep dat ook niet zonder slag of stoot maar inmiddels kan ik terugkijken op een succesvolle start. En ben ik trots dat het me is gelukt.
Ontzwangeren is geen fijne periode, maar je bent niet de enige. Juist uit de moeilijke momenten haal je kracht.
Het is echt ergens goed voor!
Wil je hier meer over lezen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief en ontvang binnenkort een gratis ebook.
(Deze blog is ook gepubliceerd op Mama ontzwangert)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten